Annelies  A. A. Vanbelle,  art journalist, Stadsfestival Damme, 2019

Wat is schilderen meer dan het ingenieus relateren van licht en donker?

Bruno Van Dycke verstaat die boutade als  geen ander.  Zijn stenen zijn monolieten van verstilling, met een zijde die licht aanzuigt en een ander die donker toelaat. Geen van beide staart ons frontaal aan, er wordt de kijker een open, vrije verhouding met het werk toegelaten, wat in het beste geval leidt tot een staat van meditatie. Voor ons schittert een witte Kaäba, die het mysterie van ons mens-zijn in zich draagt, waar de blik willens nillens in concentrische cirkels omheen blijft draaien. Een sacrale vorm die dwingt tot ingetogenheid, voor wie zich durft over te leveren. 

 

  

 

Philippe Van Cauteren, artistiek directeur van het S.M.A.K., Kunstletters, 2017

Je kan dit stenenschilderij moeilijk een stilleven noemen. De steen lijkt bij Bruno Van Dycke slechts een aanleiding om met verf aan de slag te gaan. Hij probeert iets wat massief en hard is de speelse glans van het schilderen mee te geven.

Het is een haast abstract schilderij. Bij een andere kadrering van het motief, zou elke verwijzing naar het onderwerp verdwijnen.

Het vastberaden herhalen van een zelfde element in verschillende doeken doet vermoeden dat de handeling en het plezier van het schilderen bij Bruno voorrang krijgen op het weergeven van iets tastbaars als een steen." 

 

 

 

 

Johan Debruyne,  (h)ART, tijdschrift voor hedendaagse kunst, 2013

Bruno Van Dycke schildert stenen. Hij is iemand die ontzettend graag schildert.  Hij is een zoeker naar sterke vorm, naar licht en kleur. Daaruit ontstaat zijn werk. Met doek en verf en krijt, met borstels, paletmes, vingers maakt hij de verf tot iets wat volume en tijdloosheid suggereert.

Deze kunstenaar verliest zich in de act van het schilderen en die zal bepalen hoe de vorm zal zijn. Overgave heet dat. Dat vraagt tijd en geduld en verwondering.

 Als kunstenaar zoekt hij eenvoud in een wereld vol overdaad, waarin we bijna op de vlucht moeten voor de beelden, de lelijkheid en de onzin die op ons worden afgevuurd.

 Eenvoud, tijd en stilte in de suggestie van oude steen. Balanceren van verf naar volume in een subtiel evenwicht tussen abstractie en figuratie. Verf is vorm geworden. En vorm op haar beurt voelbare stilte. Stilte in steen.

Maar spelen blijft het ook. Met het licht. Bekijk de steen van alle kanten. Als verfijnde colorist speelt hij ook met kleur. In de meeste stenen zit onvermoed veel kleur. Geniet van de “huid” van deze stenen. Verzegelde composities. Volkomen dicht. Een wonder hoe verf “steen” wordt! Deze stenen zijn af. Gesloten. Ze hebben de energie, het sacrale en de tijd diep in zich gekoesterd.

Bruno Van Dycke heeft lang gezocht. Kan je steen ook suggereren met slechts een paar virtuoze toetsen?

De kunstenaar twijfelt:  “Tijd” zet je ook niet neer in een impuls. De tijd moet in de steen kruipen.

Schilderen heeft tijd nodig, verf heeft tijd nodig.

Ook kijken heeft tijd nodig.